حضرت علی علیه‌السلام در فرمایشات گران‌قدر خود، سفر قیامت را به یک سفر طولانی و دشوار تشبیه کرده‌اند و تأکید می‌کنند که تنها با کوشش و تلاش نیکو می‌توان توشه‌ای برای این سفر فراهم کرد. ایشان می‌فرمایند که باید به اندازه کافی توشه برداریم تا به مقصد برسیم و در این مسیر سنگین، بار سنگینی بر دوش نداشته باشیم. این سخنان گویای حقیقتی بزرگ است که قیامت، سفری دور و دراز است و هیچ‌کس نمی‌تواند بدون توشه وارد آن شود. توشه‌ای که در آن، اعمال صالح و نیکو نه تنها راهگشا، بلکه تضمینی برای رسیدن به سعادت در آن جهان است.

حضرت علی علیه‌السلام با اشاره به آیات قرآن کریم، به شرح قیامت و عواقب آن پرداخته و هشدار می‌دهند که بسیاری از مردم وقتی از سختی‌های این سفر آگاه می‌شوند، به شدت نگران خواهند شد. حضرت پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله پس از نزول آیات ۴۳ و ۴۴ سوره حجر درباره جهنم، به شدت گریستند و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها نیز از این وضعیت اندوهناک به سجده افتادند و از کسانی که وارد جهنم می‌شوند، شکوه کردند. حضرت علی علیه‌السلام نیز با گریه و ناراحتی به سختی‌های این مسیر اشاره کرده و می‌فرمایند که وای بر کسانی که بدون توشه و اعمال صالح به سفر قیامت می‌روند.

ایشان در توضیح وضعیت اهل جهنم، از حالات وحشتناک آنان صحبت می‌کنند؛ کسانی که در جهنم عذاب می‌بینند، لباس‌هایی از جنس آتش بر تن خواهند کرد و در عذاب‌های مختلف همچون جراحت‌های بی‌درمان، بیماری‌هایی که هیچ درمانی ندارند و گرسنگی و تشنگی در آتش جهنم به سر می‌برند. حضرت علی علیه‌السلام با این توصیف‌ها می‌خواهند به ما یادآوری کنند تا از عواقب اعمال خود غافل نشویم و همواره باید در این دنیا عمل صالح جمع کنیم تا برای سفر آخرت خود آمادگی داشته باشیم.

این سخنان، یادآوری می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند از سفر قیامت فرار کند و برای این سفر باید در این دنیا توشه‌ای از اعمال صالح و نیکو جمع کرد. حضرت علی علیه‌السلام با این بیان هشداردهنده، از ما می‌خواهند که مراقب اعمال خود باشیم و در مسیر درست گام برداریم، زیرا تنها با داشتن توشه‌ای کافی از اعمال خوب است که می‌توانیم از سختی‌های این سفر بزرگ به سلامت عبور کنیم.